• تاریخ درج : ۲۶ فروردین ۱۳۹۶
• تعداد بازدید: 11335
• نویسنده : دکتر محسن مردانی کیوی
• منبع : کتاب معاینات ارتوپدی دکتر محسن مردانی کیوی

Empty Can (Supraspinatus) Test

بیمار به صورت ایستاده قرار می گیرد، در حالیکه هر دو شانه دارای ادداکشن 90 درجه ای و چرخش داخلی و 30 درجه ادداکشن افقی می باشد، به گونه ای که شست های بیمار رو به زمین قرار بگیرند. سپس معاینه کننده در مقابل تلاش بیمار برای بلند کردن هر دو شانه مقاومت می کند. در صورت ضعف و یا درد، درگیری عضله سوپرااسپایناتوس (supraspinatus) و یا تاندون مورد شک قرار می گیرد. همچنین اگر چه تست Empty Can به طور معمول بصورت ایستاده انجام می شود ولی میتوان این تست را در حالت نشسته نیز انجام داد. ضعف عضله supraspinatus ممکن است در نتیجه ی درگیری عصب supraspinatus باشد. همچنین ممکن است درد نشان دهنده التهاب تاندون و یا Impingement باشد.

 

Yergason Test

بیمار روی تخت می نشیند در حالیکه آرنج دارای فلکشن 90 درجه ای است و در مقابل قفسه سینه ثابت میشود. ساعد نیز در موقعیت پرونیشن قرار می گیرد. معاینه کننده ابتدا یک دست را در امتداد ساعد بیمار و دست دیگر را در ناحیه ی پروگزیمال بازو و نزدیک شیار عضله دو سر بازویی قرار می دهد. سپس از بیمار می خواهد که آرنج خود را در حالت سوپینیشن (به سمت بالا) و بازو را در حالت چرخش داخلی قرار دهد. در این معاینه اگر در ناحیه شیار عضله دو سر بازویی درد وجود داشته باشد، احتمالاً نشان دهنده ی التهاب تاندون عضله دو سر بازویی می باشد. گاهی انجام این تست مشکل است و در این موارد ممکن است ارزیابی دقیق التهاب تاندون عضله دو سر، به سادگی با لمس سر طویل تاندون عضله دوسر در ناحیه ی شیار این عضله انجام پذیرد .

 

Speed’s Test

بیمار به صورت نشسته و یا ایستاده قرار می گیرد، در حالیکه شانه ی درگیر، دارای فلکشن 90 درجه ای، آرنج دارای اکستنشن کامل و بازو در وضعیت سوپینیشن قرار دارد. معاینه کننده یک دست را در امتداد ناحیه ی کف (volar) ساعد و دست دیگر را در ناحیه ی پروگزیمال بازوی بیمار، نزدیک شیار عضله ی دوسر قرار می دهد و در مقابل تلاش بیمار برای خم کردن بازو به سمت جلو مقاومت می کند. حساسیت و یا درد در شیار دو سر نشانه مثبتی است که بر التهاب تاندون دو سر دلالت دارد.

معاینه کننده باید با دقت به حالت سوپینیشن ساعد توجه کند که بیمار از عضلات کمکی برای پنهان کردن وجود هر گونه ضعف استفاده نکند. اگر چه این تست اصولاً جهت بررسی تاندون دو سر استفاده می شود، در بررسی آسیب های superior labrum قدامی و خلفی  (SLAP) و subacrominal impingement نیز میتوان آن را به کار برد.

 

Ludington Sing

بیمار به حالت نشسته یا ایستاده قرار می گیرد و معاینه کننده در پشت او می ایستد. سپس بیمار انگشتان را به هم قفل کرده و در ناحیه ی خلفی فوقانی سر قرار می دهد. در حالیکه بیمار هر دو عضله دو سر بازویی چپ و راست را به طور همزمان منقبض می کند، معاینه کننده نیز، سر طویل تاندون عضله دو سر را به صورت دو طرفه لمس میکند. افزایش درد در این هنگام نشانه ی التهاب تاندون سر بلند عضله دو سر بازویی می باشد. کاهش کشش تاندون با لمس کردن، ممکن است نشان دهنده ی ناتوانی یا ترس از انقباض مؤثر دو سر بازویی باشد. در حین انجام این تست باید اطمینان حاصل کرد که بیمار سر بازو را در طی انقباض ثابت نگه داشته و به دست های معاینه کننده اجازه فشار دادن به سر بازوی ثابت را بدهد. عدم وجود کشش ممکن است در نتیجه  ی پارگی سر طویل عضله دو سر بازو باشد.

 

Sulcus Sign

بیمار به صورت نشسته و دست ها در حالت استراحت بر روی ران ها ( Lap ) قرار می گیرند. معاینه کننده در حالت ایستاده با دست نزدیک تر کتف بیمار و با دست دیگر آرنج او را می گیرد. سپس هنگامی که کتف ثابت است، با دستی که بر روی آرنج قرار گرفته نیرویی رو به پائین وارد می کند. حرکت بیش از حد سر قسمت تحتانی بازو به همراه یک دفورمیتی Suclus قابل مشاهده و یا قابل لمس درست بلافاصله در قسمت پائین زائده استخوان کتف (خارجی) نشانه ی ناپایداری تحتانی و یا چند طرفه می باشد. یک sulcus sign مثبت در حالت ریلکسیشن ممکن است نشان دهنده ی کشیدگی بیش از حد کپسول باشد. این علامت ممکن است همراه با کشیدگی نورولوژیکی در ساختمان های شبکه بازویی باشد.

 

Feagin Test

بیمار می ایستد و بازوی درگیر با زاویه 70 تا 90 درجه ابداکشن قرار می گیرد. دست بیمار به حالت آزاد و کشیده بر روی شانه ی معاینه کننده قرار می گیرد. معاینه کننده در کنار بیمار می ایستد و با هر دو دست اطراف یک سوم میانی و بالایی بازو را می گیرد. سپس تلاش می کند بازو را در جهت تحتانی و قدامی بچرخاند. چرخش بیش از حد بازو ممکن است نشان دهنده ناپایداری glenohumeral قدامی و یا تحتانی باشد. همچنین بیمار ممکن است هنگام انجام تست احساس بی قراری و ناراحتی کند. در صورت احساس بی قراری، معاینه کننده تنها می تواند نتیجه گیری کند که این تست به اندازه کافی جهت بررسی ناپایداری حساس نمی باشد، مگر آن که قادر به بررسی حرکت در مقایسه با طرف غیر درگیر باشد. اضطراب و بی قراری به تنهایی نمی تواند جهت پیش بینی ناپایداری glenohumeral به کار گرفته شود.

 

 

-