• تاریخ درج : ۶ اردیبهشت ۱۳۹۶
• تعداد بازدید: 17945
• نویسنده : دکتر محسن مردانی کیوی

پلاک گذاری یا میله اینترامدولاری در شکستگی تنه استخوان ران

امروزه تقریبا تمامی شکستگی های ران بالغین با عمل جراحی درمان میشوند. روش کار بدین صورت است که ابتدا شکستگی ران بصورت بسته جااندازی میشود ( با استفاده از کشش و مانورهای مخصوصی سعی میشود شکستگی بصورت بسته جااندازی شود. این جااندازی در اطاق عمل انجام شده و پزشک جراح مراحل جااندازی را با استفاده از رادیوگرافی بخصوصی که تصاویر آن مستقیما بر روی مانیتور قابل دیدن است - فلوروسکوپی- کنترل میکند).

سپس از راه شکاف های کوچکی که در پوست داده میشود میله داخل استخوانی یا پلاک یا اکسترنال فیکساتور به استخوان متصل شده و آنرا فیکس میکند. به این روش جااندازی بسته و فیکساسیون داخلی یا خارجی میگویند ( در صورت استفاده از پلاک یا میله داخل استخوانی به آن فیکساسیون یا تثبیت داخلی و در صورت استفاده از اکسترنال فیکساتور به آن فیکساسیون خارجی میگویند). بندرت و در صورتیکه جااندازی بسته امکانپذیر نشود پزشک جراح از جااندازی باز استفاده کرده و سپس با روش های ذکر شده شکستگی را فیکس و بی حرکت میکند. قانون کلی این است که هر گاه جااندازی بسته امکان پذیر باشد جااندازی باز انجام نشود . همانطور که ذکر شده از سه نوع ایمپلنت برای تثبیت شکستگی های ران بالغین استفاده میشود که عبارت اند از میله داخل استخوانی ، پلاک یا پلیت و یا اکسترنال فیکساتور.
بهترین وسیله تثبیت شکستگی ران استفاده از نیل یا میله داخل استخوانی است ولی در مواردی بنابه تشخیص پزشک معالج از دو وسیله دیگر استفاده میشود .

 پلاک گذاری:

همراه با جااندازی بسته یا باز بکار برده میشود. در روش جااندازی بسته، ابتدا پزشک معالج در اطاق عمل با استفاده از کشش و مانورهای خاصی قطعات شکستگی را جااندازی بسته میکند. مراحل این جااندازی بسته با استفاده از دستگاه فلوروسکوپی و اشعه ایکس روی مانیتور دیده میشود. پس از آن شکاف کوچکی بر روی پوست داده شده و از راه آن پلاک به داخل ران و بر روی استخوان ران برده میشود و سپس پلاک به توسط پیچ هایی به استخوان متصل میشود . تمام مراحل این کار با استفاده از فلوروسکوپی است. انجام این کار مشکل بوده و نیاز به تبحر جراح دارد ولی نتایج آن از جااندازی باز بهتر است .

در صورت موفقیت آمیز نبودن جا اندازی بسته پزشک جراح بعد از شکاف دادن پوست و کنار زدن عضلات ران، قطعات شکسته شده را زیر دید مستقیم در کنار یکدیگر قرار داده و سپس به توسط پلاک فلزی و پیچ هایی دو قطعه شکسته شده را به هم متصل میکند .

 فیکساتور خارجی:

معمولاً در شکستگی های باز ران یا مواردی که آسیب شدید پوست و عضلات ران همراه با شکستگی وجود دارد از آن استفاده میشود. در مواردی که شکستگی ران همراه با عفونت در استخوان یا عضلات باشد هم از این روش استفاده میشود. گاهی اوقات بیمار بجز شکستگی ران دچار آسیب های شدیدی در دیگر محل های بدن است مثلا دچار خونریزی مغزی یا داخل شکمی شده و جراحی این محل ها برای حفظ جان بیمار بر جراحی ران اولویت دارد .

در این موارد ممکن است حتی بعد از جراحی مغز یا شکم وضعیت عمومی بیمار آن چنان خطرناک و ناپایدار باشد که امکان جراحی ران مقدور نباشد. در این موارد از بیمار برای مدتی در ICU مراقبت میشود تا وضعیت عمومی بدن وی بهتر شود و سپس اقدام به جراحی ران میشود. در این چند روزی که بیمار منتظر جراحی ران است میتوان برای بی حرکت کردن موقت قطعات شکسته شده از اکسترنال فیکساتور استفاده کرد.  در این روش درمانی بعد از جااندازی قطعات شکسته شده که معمولا به روش بسته انجام میشود پیچ های بلندی در قطعات شکسته شده بصورت عرضی گذاشته شده و انتهای این پیچ ها که از پوست خارج میشوند به میله هایی در خارج از بدن متصل میشوند .

میله گذاری اینترامدولاری:

این روش بهترین و متداول ترین روش درمان شکستگی های ران است. در این روش بعد از جااندازی قطعات شکسته شده به روش باز یا بسته، یک میله در داخل کانال استخوانی ران قرار میگیرد ( استخوان ران در قسمت وسط به شکل یک لوله تو خالی است) . این میله معمولا به قطعات استخوانی شکسته شده به توسط پیچ هایی متصل میشود .

 

-